انشا درباره اگر من یک ستاره بودم

مقدمه:
اگر من یک ستاره بودم، در اعماق کیهان می‌درخشیدم. در میان میلیاردها ستاره دیگر، نوری کوچک اما درخشان بودم که از فاصله‌های دور قابل مشاهده بود.

بدنه:
من از گازی داغ و متراکم تشکیل شده بودم، و در دمای میلیون‌ها درجه سانتیگراد می‌سوختم. نور من از واکنش‌های هسته‌ای در هسته‌ام تولید می‌شد، و به تمام گوشه‌های کیهان می‌رسید.

من شاهد تولد و مرگ کهکشان‌ها بودم. سیارات و ستاره‌ها را در حال شکل‌گیری می‌دیدم، و شاهد انفجار ابرنواخترهای عظیم بودم.
من راهنمای دریانوردان و مسافران بودم. نور من در تاریکی شب می‌درخشید و به آنها کمک می‌کرد تا مسیر خود را پیدا کنند.

من الهام‌بخش شاعران و هنرمندان بودم. زیبایی من آنها را مجذوب خود می‌کرد و به آنها خلاقیت و الهام می‌بخشید.
من آرزوی آرزومندان بودم. مردم به من نگاه می‌کردند و آرزوهای خود را به من می‌گفتند. امیدوار بودند که آرزوهایشان به حقیقت بپیوندد، درست مثل من که در آسمان می‌درخشیدم.

اما من فقط یک ستاره بودم. موجودی بی‌جان و بی‌حس که فقط می‌توانست بدرخشد و بسوزد. من هیچ‌گاه نمی‌توانستم دنیای اطرافم را لمس کنم، یا با موجودات دیگر ارتباط برقرار کنم.
من فقط می‌توانستم ناظر باشم. شاهد زیبایی و عظمت کیهان، و شاهد رنج و درد موجودات زنده.

اما من از این تنهایی راضی بودم. من می‌دانستم که نقشی مهم در کیهان دارم. من نوری بودم که تاریکی را روشن می‌کرد، و امیدی بودم که در دل انسان‌ها زنده می‌شد.
اگر من یک ستاره بودم، زندگی من پر از سکوت و تنهایی بود. اما من در آن سکوت، به درک عمیقی از کیهان می‌رسیدم. من می‌فهمیدم که زندگی چقدر کوتاه و گذرا است، و اینکه باید قدر تک تک لحظات آن را دانست.

من می‌فهمیدم که زیبایی و زشتی در کنار هم وجود دارند، و اینکه هر دوی آنها بخشی از زندگی هستند.

نتیجه گیری:
من می‌فهمیدم که من فقط یک ستاره هستم، اما در عین حال، من بخشی از این کیهان پهناور هستم. و همین کافی بود تا به من احساس ارزشمندی و معنا دهد.