کلاس پنجم ابتدایی
معنی شعر فردوسی، فرزند ایران درس دوازدهم فارسی کلاس پنجم ابتدایی
معنی شعر فردوسی، فرزند ایران درس دوازدهم فارسی کلاس پنجم ابتدایی
| به چهره، نکو بود بر سانِ شید ولیکن همه موی، بودش سپید |
از نظر چهره و ظاهر مانند خورشید، نیکو و زیبا بود اما تمام موی او سفید بود. |
| چو فرزند را دید، مویش سپید بشد از جهان، یکسره ناامید |
وقتی فرزندش را با موی سفید دید کاملا از جهان ناامید شد. |
| چو آیند و پرسند گردن کشان چه گویم از این بچّه ی بد نشان؟ |
وقتی پهلوانان بیایند و از این بچّه ی بد نشان (سفید موی) سؤال کنند، چه بگویم؟ |
| چه گویم که این بچّه ی دیو، کیست پلنگ دو رنگ است یا خود پَری است |
چه بگویم که این بچّه دیو، کیست. این بچّه، پلنگ دو رنگ است یا خود فرشته است. |
| بخندند بر من، مِهان جهان از این بچّه، در آشکار و نهان |
بزرگان جهان در آشکار و نهان به خاطر این بچّه به من میخندند و مرا مسخره میکنند. |
| یکی کوه بُد، نامش البرز کوه به خورشید نزدیک و دور از گروه |
کوهی وجود داشت که نامش کوه البرز بود و به خورشید نزدیک و از گروه دور بود. |
| بدان جای، سیمرغ را لانه بود که آن خانه از خلق، بیگانه بود |
در آن کوه، لانه ی سیمرغ وجود داشت که از مردم و آفریده ها خالی و بیگانه بود. |
| نهادند بر کوه و گشتند باز برآمد بر این، روزگاری دراز |
کودک سفید موی را روی کوه گذاشتند و برگشتند و از این ماجرا، زمان زیادی گذشت. |
| پدر، مهر بُبرید و بِفکند خوار جفا کرد بر کودکِ شیرخوار |
پدر مهر و محبّت را از فرزند قطع کرد و با خفّت و ذلّت او را دور انداخت و بر کودک شیرخوار ظلم و ستم کرد. خداوند، مهر آن کودک را در دل سیمرغ افکند. خداوند، مهر و محبّت آن کودک سفید موی را در دل سیمرغ انداخت. |
| بدین گونه بر، روزگاری دراز برآمد که بُد کودک آنجا به راز |
این گونه روزگاری طولانی که کودک در آن کوه پنهان و به صورت یک راز زندگی میکرد، گذشت. مانند دایه ای مهربان، تو را پرورده ام. مثل یک سرپرست و مادر مهربان تو را پرورش داده و بزرگ کردهام. |
| همان گه، بیایم چو ابرِ سیاه بی آزارت آرم، بدین جایگاه |
همان لحظه مثل ابر سیاه پیش تو میآیم و بی آزار و اذیت، تو را به این مکان میآورم. |
| دل سام شد چون بهشتِ برین بر آن پاک فرزند، کرد آفرین |
دل سام، پدر زال، همچون بهشت اعلی شد و به آن فرزند پاک، آفرین گفت. |
